Hastanede yanında kaldığım ilk zamanlar moral olsun diye dinlediğin bu şarkı var ya; artık dinleyemiyorum :(
Günaydın;
Çok derin bir yara ile bu sonbahara merhaba dedik. 2016 yılı bizim için gerçekten kayıp yılı oldu. Kayınvalidemi kaybettik...
Kelimelerin tükendiği,suskunluğun başladığı ve bittiği noktadır. Ölüm soğuk yüzünü bu defa çok acı gösterdi bize. Hastane süreci hep umutlarım vardı. Sürekli gördüğü tedaviden dolayı ''Güçlü kadın,bunu da atlatacak! Ben inanıyorum!'' sizlerim malesef bu defa boşaymış. Canım acıyo,hem de çok fazlasıyla. Yaşadığı hastalık süresince verdiği mücadeleye,bizimle yaşadığı 1 yıla,evlatları olarak çektiğimiz acılara,eşimin ablamın gözümün önünde annesiz kalmalarına,oğlumun içinin yandığını hissederek döktüğü gözyaşlarına...
Ağlarken insanların tesellisi o kadar boşmuş ki. ''Sen güçlü ol'' dediklerinde olamadığımı hissederek daha çok ağladım. olamıyorum ki canım acıyo daha çok gençti daha çok gençti daha çok gençti...
Bu hafta sonu eşimin de kafası dağılsın diye bi yerlere kaçırdım onu. Çalıştığım yere yakın bir çiftlik evi. İzmit taraflarına yakın olanlar kesinlikle gitsin derim. Mekan,atmosferi,çalışanları o kadar muntazam ki. İnsan nefes aldığını hissediyor. Eşim de çok mutlu oldu. Biraz kafası dağıldı. Tabi kızarmış ekmeğe eli gidince ''Annem de ekmeği çok severdi'' sözleri tükenmedi.
Mekanın cennet,ruhun şad olsun anne. Birbirimize karşı anne kız,gelin kayınvalide olarak yaşadığımız yaşattığımız şeyler oldu ama biz her defasında birbirimizin yüzüne bakabilecek kadar doğru kişilerdik. Hakkım var ise helal olsun...
Doğa Çiftlik Köyü;